Ama sonraki haftalarda yazmak istedin, yazmak istiyordun, cünkü anlatacak hikayelerin vardi. Amerikadaki insanlarin sasirtici acikligini, annelerinin kanserle savasmasini, gelinlerinin erken dogum yapisini nasil hevesle anlattiklarini; gizlemeniz gereken ya da yalnizca onlara iyilik dilemeleri icin aile üyelerine anlatabileceginiz seyleri yazmak istiyordun. Insanlarin tabaklarinda ne cok yemek biraktiklarini ve birkac dolari sanki bir kurbanmis, ziyan ettikleri yemek bir adakmis gibi burusturup birakmalarini yazmak istiyordun. Birden aglamaya ve annesinin sari saclarini cekistirmeye baslayan, menüleri masadan atan cocugu ve ailesinin bes yaslarindaki bu cocugu susturmak yerine, onun istegine boyun egip hep beraber kalkip gittiklerini yazmak istiyordun. Lagostaki büyük sitelerin önünde bekleyen bekcilere benzeyen, eski püskü giysiler ve parcalanmis lastik ayakkabilar giyen zengin insanlari yazmak istiyordun. Zengin Amerikalilarin zayif, yoksul Amerikalilarin sisman oldugunu ve cogunun büyük ev ve arabalari olmadigini yazmak istiyordun. Feminist Manifestonun yazari Chimamanda Ngozi Adichieden, Amerikada ve Nijeryada gecen, sürgüne, köksüzlüge, aska, kadinliga ve erkeklige dair on iki olaganüstü öykü.
